Een regelmatig terugkerend thema bij ons in huis is de vraag: ‘Hoe vieren we onze verjaardagen?’ Wat JW doet moet hij zelf weten en voor Kiki beslissen wij natuurlijk nog, maar ik heb zo’n hekel aan mijn eigen verjaardag. In dit artikel lees je hoe dat komt.
Het leven vieren
Eigenlijk is het best vreemd. Als er iemand is die een gelegenheid aangrijpt om een fles champagne open te trekken, ben ik het wel. Het idee dat je het leven moet vieren vind ik dan ook helemaal top. Ik realiseer me maar al te goed hoe gelukkig ik ieder jaar mag zijn dat ik weer een jaar ouder heb mogen worden.
En toch kan ik me in september al druk maken over mijn verjaardag in december. Ik heb er de laatste tijd regelmatig met mensen over gesproken en voor dit artikel ook veel research gedaan dus lees verder om te weten wat mijn bezwaren zijn.
Het gaat niet om het vieren maar om de manier waarop dat vieren moet gebeuren
Ja, ik wil mijn verjaardag dus best wel vieren. Carpe diem en zo. Maar ik heb nog altijd niet de juiste manier gevonden denk ik.
Waar ik in ieder geval een gruwelijke %&&-hekel aan heb, zijn de ‘kringetjesverjaardagen’. Wie mij kent, weet dat ik al niet zo van de conventies ben, maar met je familie in een kringetje over koetjes en kalfjes babbelen onder het genot van een kop koffie, 2 soorten gebak (want stel je voor dat iemand iets niet lust) en daarna een borrel met kaas en worst: DE GRUWEL.
Het grappige is, dat ik veel meningen gepeild heb, maar bijna niemand echt houdt van dit soort verjaardagen. Als gastvrouw ben je toch alleen maar aan het rennen dus zelf heb je er helemaal niks aan.
Voldoen aan verwachtingen van anderen
Toch komen die kringetjesverjaardagen in onze families best veel voor. En voordat ik nou iemand voor het hoofd stoot: hoe jij je verjaardag viert moet jij helemaal zelf weten en ik kom met alle liefde!
Dat gezegd hebbende: omdat ik weet dat het ‘in de beide families’ nou eenmaal zo gaat, ben ik toch snel geneigd daar in mee te gaan. Maar dat zou ik dan meer doen om mijn gasten een plezier te doen dan dat ik het zelf leuk vind. DE GRUWEL weet je nog? 😉
Voor Kiki snap ik het: het is voor zo’n kind toch hartstikke leuk als alle opa’s en oma’s, ooms en tantes en neefjes en nichtjes er zijn. Lekker veel aandacht en cadeautjes, af en toe een toastje bietsen. Prima toch!
JW vindt het ook allemaal wel prima. Hij kiest dus ook meestal voor zo’n soort verjaardag. Ook prima, want nogmaals, ieder moet het zelf weten.
Maar voor iemand die nu in één artikel toch al een paar keer geroepen heeft dat iedereen het op zijn eigen manier zelf moet invullen, blijf ik daar nog altijd moeite mee houden.
Wat maakt het lastig?
Om te beginnen zijn wij niet zo vreselijk groot behuisd. Als de beide families komen, zit het wel echt vol en kun je je kont niet meer keren.
Verder vind ik dat de families niet echt matchen. Hoe lief ik iedereen afzonderlijk ook vind, zet ze allemaal bij elkaar en er ontstaat niet automatisch de meest geweldige sfeer.
Vrienden erbij dan? Dat zou helemaal een rare constructie worden vanwege a) het ruimtegebrek en b) het feit dat onze vriendengroep niet heel homogeen is. Op zich leuk als de vrienden ook elkaar leren kennen maar ik weet niet of mijn toch-al-overvolle-huiskamer-met-familie daar nou de meest geschikte plek voor is 😉
Ook komt alle familie van ver. Je kunt dus ook niet verwachten dat ze even een uurtje op de koffie komen. Een verjaardag gaat dus ook al snel gepaard met het aanbieden van een lunch of een buffetje met soep en broodjes of iets dergelijks.
We hebben ook wel eens verjaardagen buiten de deur gevierd in een kroeg of zo. Maar dat is niet alleen een prijzige aangelegenheid, het feit blijft overeind staan dat mensen het zelf onderling gezellig moeten kunnen hebben. Of dat nou in mijn huiskamer is of in de kroeg.
Wat het ook nog een beetje lastig maakt, is dat mijn verjaardag een week voor Kerstmis is. Ik zit er zelf niet bijzonder op te wachten om in een week tijd 2 of zelfs 3 x met dezelfde familieleden te zijn. En ik denk dat dat voor hen ook geldt. Maar dat is een invulling van mij hoor. Zo’n idee van ‘Iedereen heeft het al druk genoeg in deze tijd van het jaar.’
En tot slot wil je ook niemand voor het hoofd stoten. Ik heb wel eens bedacht om alleen met JW en Kiki uit te gaan eten. Maar ja, mijn ouders hebben mij toch op de wereld gezet. Dus …. En je kunt het niet maken om mijn ouders wel en zijn ouders niet ….. Anyway, snap je mijn dilemma’s?
Misschien lees jij dit nu en denk je: ‘Jezus muts, stel je niet zo aan en doe lekker gewoon waar jij zin in hebt’. En dan heb je nog gelijk ook. Dat zou namelijk precies mijn advies aan ieder ander zijn. Maar waarom lukt het mij dan toch na al die jaren nog steeds niet om een echt leuke verjaardag te hebben?
Niet vieren dan maar?
Dat is natuurlijk ook nog een optie. We hebben dat zelfs eens een tijdje gedaan. Toen vierden we alleen lustrumjaren en dan ook samen. Gingen we met een groep familie en vrienden bowlen of zo. Toch voelt niet vieren ook niet goed. Zeker sinds Kiki er is. Ik vind namelijk dat zij ook moet leren wat het betekent om bijzondere momenten in een jaar wel te vieren.
En zo modder ik door
Ik heb nog 3 maanden te gaan. Drie maanden om nog eens goed na te denken over Wat Ik Nou Echt Zelf Graag Zou Willen. Misschien heb jij wel de gouden tip voor me? Of geef je me een schop onder de kont en zeg je dat ik niet moet zeiken. Dat ik lekker een dagje Amsterdam moet plannen met een bezoek aan mijn favoriete winkel waar ik mezelf op een mooi cadeau trakteer (en daar vervolgens een jaarlijkse traditie van maak) en vervolgens met man en kind een goed glas champagne resp. Ranja ga drinken. Deal?
Nou, laat maar komen dan die tips of vermaningen!
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.