Voor wie het nog niet herleid had uit mijn – soms cryptische – posts op social media: ik overweeg de Pabo te gaan doen. En om dus in het basisonderwijs aan de slag te gaan als juf. En waar ik zelf denk: ‘eindelijk’, is het wel een keuze die sommige mensen toch zal verrassen denk ik. Want op de basisschool werk je met kinderen. Dus ….
Laat me je uitleggen wat ik daarmee bedoel.
Al toen ik heel klein was wist ik het: ik wilde juf worden.
Ik kan me zo nog foto’s uit mijn jeugd voor de geest halen waar ik met een aanwijsstok voor een krijtbord sta. Ik verzamelde alle kinderen uit de hele buurt en of ze het nu leuk vonden of niet, wij speelden schooltje. En ik was de juf. En als andere kinderen toch liever buiten wilden spelen, zette ik gewoon een aantal knuffels op een rijtje en was dat mijn klas.
Nou willen jonge kinderen wel vaker juf worden maar bij mij kwam die wens de afgelopen, laten we zeggen, 40 jaar regelmatig terug.
Er was alleen steeds 1 probleem: ik had niets met kinderen.
Sterker nog: ik moest helemaal niks van kinderen hebben. Wij waren immers ook niet voor niks bewust kinderloos. En een juf die niet van kinderen houdt, is natuurlijk een kansloze missie.
Maar toen kreeg ik dus toch (bewust!) een kind.
De beste beslissing die ik ooit genomen heb kan ik wel zeggen. In eerste instantie dacht ik nog dat toevallig alleen ik een leuk kind had. Later ging ik vriendinnetjes van Kiki ook wel aardig vinden en inmiddels vind ik kinderen een fascinerend volkje. Maar de weg van bewust kinderloos en niets om kinderen gevend naar ‘een fascinerend volkje’ was lang. Heel lang.
En hoewel het dus iedere paar jaar wel een keer kriebelde en de latente wens om het onderwijs in te gaan opspeelde, deed ik dat idee altijd wel weer lacherig van de hand. Haha, heel leuk ja, maar dan moet je wel van kinderen houden. Zo kun je een ambitie best lang doodzwijgen heb ik gemerkt.
Sinds 3 jaar heb ik natuurlijk zelf met het basisonderwijs te maken als moeder. Ik bespeurde bij mezelf soms zelfs een vorm van jaloezie als ik een juf voor de klas zag staan. Zij wel …
En toen kwam de lockdown en moest er thuisonderwijs gegeven worden.
Hehe, dat was leuk om te doen. Ik verzon dagindelingen waarbij ik rekening hield met afwisseling in denkvakken en doevakken, stelde naast het materiaal dat ik van school kreeg een ‘eigen’ lesprogramma samen en verzon steeds iets nieuws om het leren leuk te maken. Rekenen wordt immers een stuk leuker als je een som op kunt lossen door naar de goede uitkomst op een hinkelplein te springen. Dus toen bekroop de gedachte me voor de tigste keer: ‘Zou ik dan misschien toch ….?’
Natuurlijk zag ik ook steeds genoeg argumenten om het niet te doen.
Was ik niet te oud om me nog om te laten scholen, zit er wel iemand op mij te wachten etc? Maar zoals met de meeste beslissingen weet je vaak heel veel argumenten te bedenken om iets niet te doen maar heb je er maar 1 of 2 nodig om iets juist wel te doen.
Ik werd wel enthousiast van trainingen geven
Als ik in het bedrijfsleven volwassenen een communicatietraining gaf, kwam ik altijd stuiterend van enthousiasme thuis. Maar ja, voor die volwassenen ben ik maar een passant in hun zakelijke loopbaan. Kinderen zijn nog zo blanco, puur, kneedbaar, ontvankelijk etc. Zou het niet geweldig zijn om kinderen in hun ontwikkeling verder te helpen?
De afgelopen maanden heb ik dus ook gebruikt om me goed te orienteren.
Ik sprak met een zij-instromer, verzamelde informatie van hogescholen, las me in, deed een competentietest en sprak met veel mensen om me heen. Alles om de vraag beantwoord te krijgen ‘Zou ik dan misschien toch …?’
Pas vroeg iemand me nog: ‘Wat houdt je tegen en wat heb je te verliezen?’
Nou te verliezen heb ik sowieso niets. Natuurlijk heeft weer gaan studeren wel even een grotere impact op mij en ons gezin dan een keer een cursusje doen. Maar slechter zal ik er vast niet van worden.
Maar wat me dan tegen houdt? Eigenlijk ook niet zoveel meer. Het enige dat ik soms nog merk is dat ik het als een soort van misplaatste boetedoening of zo (ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven) vind dat ik het niet kan maken om nu juist met een doelgroep te gaan werken waar ik me zo lang niks van aantrok. Maar ja, de beslissing om zelf toch ook een kind te krijgen was wel de beste beslissing ooit zei ik net nog.
Voor wie me nu nog niet kwijt is:
Zou je het leuk vinden als ik je de komende tijd vaker op de hoogte hou van dit avontuur? Of heb je zelfs goede raad of wijze woorden voor me? Snap je mijn dilemma en denk je dat ik het daarom moet laten? Of denk je juist dat ik een goede juf zou kunnen zijn? Laat het gerust weten in de reacties.
Volg mij ook op social media!
2 reacties
Leuk! En ik zeg doen, maar ik ben natuurlijk wel bevooroordeeld . Mijn verhaal is ongeveer hetzelfde, ook ik had niks met kinderen tot ik ze zelf kreeg. En nu sta ik bij de kleuters, het is heerlijk: de eerlijkheid, het enthousiasme en de leergierigheid. Ik heb nog geen dag spijt gehad en ga iedere dag dat ik naar school ga met plezier.
Klinkt heerlijk! Om een of andere reden heb ik nog altijd het idee dat ‘geboren juffen’ een soort kindermagneet zijn of zo. Dat zij in speeltuinen of op feestjes standaard alle kinderen naar zich toe trekken. Dat heb ik bijvoorbeeld helemaal niet