Linux is inmiddels 5 maanden bij ons in huis. Hoe gaat het met hem, met ons en met zijn opvoeding? Kloppen de verwachtingen die we van tevoren hadden? Vandaag praat ik je daarover bij.
De eerste 3 maanden en vanaf de eerste 3 maanden – Kiki versus Linux
Waarom benoem ik dat zo? Omdat er een duidelijk verschil zit tussen die 2 periodes. De eerste 3 maanden vond ik namelijk he-le-maal niet leuk. De hond wel hoor. Die deed gewoon zijn puppydingen. Hij was aandoenlijk, lief en leerde best snel. Maar de relatie Linux – Kiki was een ramp in het begin.
Wij hebben altijd gedacht dat Kiki gek is op honden maar wat we verkeerd ingeschat hebben is het verschil tussen op straat enthousiast op honden aflopen om ze te aaien en er daadwerkelijk zelf een in huis hebben. Ze was bang. Panisch zelfs de eerste weken. En hoe harder Kiki gilde of met haar armen begon te wapperen, hoe meer Linux dacht dat ze wilde spelen en hoe enthousiaster hij werd. Ik moest haar als ze op de grond wilde spelen, beschermen door haar speelgoedkratjes om haar heen te zetten en als ze van de bank naar de eettafel wilde, moest ik haar tillen omdat ze niet durfde te lopen.
In die maanden ben ik af en toe wel de wanhoop nabij geweest. We hebben Kiki af en toe gevraagd of we Linux terug naar de fokker moesten brengen maar dat wilde ze toch ook niet. Toch waren we daar niet ver vanaf. Op enig moment (ik meen half november) hebben JW en ik wel tegen elkaar gezet dat we voor Kerst echt wel verbetering moesten zien, want anders zou de hond toch weggaan. Leuk een beest in huis maar als de huisgenoten zelf vervolgens half overspannen worden is het dat toch niet waard.
Maar wonder boven wonder ging het steeds beter. Het vroeg alleen om een hele lange adem en veel geduld. We hebben speciale ‘Linux-stickervellen’ voor Kiki gemaakt. Iedere keer als ze een kleine overwinning op zichzelf behaalde, mocht ze een sticker plakken en als de kaart vol was kreeg ze een diploma. En we betrokken haar overal bij. Niet dat dat nou altijd handig was. Als ik tijdens schooltijd met Linux wandelde, liep hij keurig naast me. Maar ging Kiki mee na schooltijd en huppelde ze voor me uit dan trok hij als een gek aan de riem. Maar ja, zeg een kind van 5 maar eens dat ze niet mag huppelen.
Ik kan niet zeggen dat er een duidelijk aanwijsbaar kantelpunt is geweest maar het begon ons op te vallen dat het steeds beter ging tussen die twee. En dat was net op tijd. Inmiddels kan ik (terwijl het toch nog maar zo kort geleden is) al bijna niet meer voorstellen dat het zo moeizaam ging. Kiki laat nu Linux zelf uit de bench als ze uit school komt. Ze gaat bij hem in zijn mand liggen knuffelen. En als hij eens een speelgoedje van haar jat, dan trekt ze onverschrokken zijn (toch al best aanzienlijke) kaken van elkaar om haar speelgoed te bevrijden uit zijn bek.
Zo zie je dus maar. Wij hadden er voor ons gevoel toch echt goed over nagedacht en veel gelezen en advies ingewonnen maar dus toch nog onderschat wat een pup in huis voor inspanningen kost.
Dierenartsabonnement
Met Linux gaat het ook goed. Hij ontwikkelt zich voor zover wij weten en voor zover we dat bevestigd krijgen op de puppycursus normaal.
Wat alleen wel jammer is, is dat hij de dierenkliniek al een beetje te goed heeft leren kennen. Na een paar maanden bleek zijn gehoorgang erg vuil en moest die onder narcose schoongemaakt worden. En twee weken geleden is een goedaardige tumor op zijn buik verwijderd. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we al een bedrag met 3 nullen afgetikt hebben bij de dierenarts. En toch, als je daar staat, steek je met liefde je pinpas in het apparaat. Maar pijn doet het wel een beetje.
Gedrag en opvoeding
Op puppycursus doet ie het best goed. Hij is alleen snel afgeleid en vindt met zijn neus over de grond snuffelen echt wel interessanter dan op commando om een boom heen lopen. Toch vertoont hij wel normaal puppygedrag. Hij kent al een aantal commando’s en volgt ze in de regel ook goed op. Alleen los laten lopen durven we nog niet goed. We zijn toch bang dat ie dan niet meer terugkomt. Zeker hier in de uiterwaard zijn zo veel plekjes waar je hem kwijt kunt raken. Daarom oefenen we op een omheind losloopveldje in de buurt.
Verder mag ie van ons niet op de bank liggen maar dat blijft hij toch stug proberen. Ben je even de kamer uit, kom je terug, ligt ie je daar triomfantelijk vanaf de bank aan te kijken. Draak!
Opspringen
Het enige wat we nu nog wel echt lastig vinden is zijn enthousiasme naar andere mensen. Op straat springt ie graag naar andere mensen op. Vaak bukken die mensen zich al naar hem toe: ‘Ah wat een lief hondje’ Tja, dat ziet hij natuurlijk als aanmoediging om die mensen eens flink te bespringen. En als ik dan zeg dat ik hem juist aan het leren ben om niet op te springen krijg ik vaak als antwoord ‘Ja maar dat leert ie nog wel’. Duh, niet als je er zo mee om blijft gaan.
En ook thuis wordt hij reuze enthousiast van bezoek. Inmiddels heb ik advies ingewonnen bij ervaringsdeskundigen want het wordt te erg. Als ie nou één keer opspringt of zo is het nog te overzien maar hij blijft onze bezoekers belagen. Zelfs als ze al lang en breed op de bank zijn gaan zitten. En omdat er ook veel vriendinnetjes van Kiki over de vloer komen, vind ik dat wel vervelend. Die kinderen moeten zich hier wel veilig voelen.
Afgelopen weekend hebben we er zelf ook een inschattingsfout bij gemaakt. JW en ik gingen een avondje uit en voor het eerst kwam de oppas op Kiki en Linux samen passen. Maar omdat hij tegen haar op bleef springen, hebben we hem in de bench gedaan. Toen we na een paar uur thuis kwamen, troffen we de oppas uitgeput op de bank aan. Aan Kikik had ze geen kind gehad maar Linux had de hele avond zitten blaffen. Zo zie je maar dat wij als baasjes ook nog aardig wat te leren hebben.
Maar je krijgt er zo veel voor terug
En dat cliché is dus zeker waar! Iemand vroeg me laastst of ik me nog kon voorstellen dat Linux er niet was maar dat kan ik zelfs na zo’n korte tijd al niet meer. Ja, ik had graag willen weten dat die eerste maanden nog pittiger zouden zijn dan we al gedacht hadden, maar onder aan de streep is het gewoon zo leuk met zo’n beest in huis. Hij is echt ons maatje geworden.
We hebben een goed ritme qua uitlaten, spelen en verzorgen en we hebben onderling ook een fijne verdeling over wie wat doet en wanneer. ’s Ochtends vroeg en ’s avonds laat JW hem meestal uit en overdag doe ik het. En dat is heerlijk! We zitten hier vlak bij de uiterwaarden van de Waal en daar ontdek ik nog dagelijks nieuwe paadjes. Ik kan mijn hoofd heerlijk leeg laten waaien en Linux is in zijn element als ie lekker rond kan rennen aan zijn flexlijn. Zelfs met slecht weer vind ik het helemaal geen straf om buiten te zijn.
Kiki noemt hem haar kleine broertje en is alleen nog een beetje jaloers op het feit dat Linux al wel tanden gewisseld heeft en zij niet. Maar verder zijn ze inmiddels de dikste vrienden.
Als je alles van tevoren weet …
Dan waren we er dus nog steeds aan begonnen. Gelukkig maar. Hij is inmiddels een volwaardig lid van ons gezin voor zover je daar bij een huisdier van kunt spreken dan.
In alle boeken en op veel sites lees je dat je veel tijd en energie in een puppy moet steken. Daar waren we dus op voorbereid. Dat het alleen nog behoorlijk meer was dan we al dachten, hebben we wel ervaren. En nog. Want Linux is nu 7 maanden oud en dat betekent dat hij nu zo’n beetje gaat puberen. Het schijnt dat ie dan zo’n beetje alles weer lijkt te vergeten wat ie al geleerd heeft. Wish us luck 😉
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.