Bewust kinderloos. Waar ging het mis?

Haha, dat is natuurlijk een geintje. Toch zullen mensen die mij pak ‘m beet 10 jaar niet gesproken hebben, van hun stoel vallen als ze horen dat ik een kind heb. Kristel? Een kind? Bestaat niet!

Ik wil geen kinderen

Dat wist ik al van jongs af aan. Ik zag mezelf absoluut niet met een kind en ik vond kinderen sowieso maar rare wezens (behalve de schatjes van mijn zus of vrienden natuurlijk). Als je een tiener bent, is het trouwens best bijzonder om daar al zo uitgesproken in te zijn.

Mijn omgeving

Mijn ouders en zus wisten niet beter: bij Kristel komen geen kinderen. Als mijn moeder kennissen tegenkwam en vertelde dat ze oma was geworden, was vaak de reactie: ‘O leuk, heeft jullie Kristel een kleine?’ Als zij dan vertelde dat ik geen kinderen wilde, kreeg zij bijna altijd te horen: ‘O dat komt nog wel.’ Waarop zij mijn keuze dan weer probeerde te verdedigen door te benadrukken dat ik echt bewust kinderloos was.

Hoewel ik de kinderen van mijn zus ontzettend lief vond, wist ik nooit zo goed hoe ik met ze om moest gaan. Zo heb ik mijn neefje eens bijna een frietje willen geven toen hij nog geen tandjes had en toen mijn zus zich afvroeg wat ze toch rook aan haar kind na een dagje bij tante Kristel, realiseerde ik me dat ik al een tijdje vergeten was om de luier te checken. Allemaal extra signalen die mijn keuze leken te bevestigen. Ik ben gewoonweg geen modelmoeder en dus is het moederschap niks voor mij.

Mensen vonden mij ook egoistisch om geen kind te willen. Dat vond ik zelf vaak nog het meest kwetsend. Je neemt toch geen kind omdat je later eenzaam en alleen in het bejaardenhuis zit?

Of ze dachten ‘dat het dan wel niet zou lukken’. Nou believe me. In dat geval zou ik het heus wel gezegd hebben.

Maar Jan-Willem dan?

Toen ik JW leerde kennen, dacht hij nog dat hij ooit vader zou worden. Niet dat hij daar zo bewust over nagedacht had, maar hij komt uit een misschien iets meer traditionele omgeving waarin het nu eenmaal een logische volgorde is: verkering krijgen – trouwen – een kind krijgen.

Uiteraard hebben wij er samen wel veel over gepraat. Meer en meer kwam hij tot de conclusie dat je je leven ook op andere manieren in kunt richten. Wij reisden veel, hadden allebei een drukke baan en waren weinig thuis. Een kind paste daar ook niet echt bij. Toch denk ik wel dat er mensen zijn die denken dat ik JW omgepraat heb. En ik heb ook weleens de opmerking gehoord dat wij geen kinderen willen omdat ik een ‘carrierevrouwtje’ zou zijn. So be it.

En zo was dus de status quo

Ik weet zelfs nog dat ik eens een interview heb gegeven voor Viva of Flair  over waarom ik geen kinderen wilde. Overigens is het jarenlang geen issue geweest. Alles was prima, ons leven was compleet. Vriendinnen kregen kinderen maar er ging bij mij geen biologische klok tikken en er rammelde ook helemaal niets. Nou ja, geen eierstok in ieder geval.

De ommekeer

Toen kwam het jaar waarin ik 40 zou worden. En ik had nog steeds geen rammelende eierstokken. Wat wel kwam was een bepaald besef: het is heel makkelijk om te roepen dat je geen kinderen wilt als je 25 bent. En bij 30 of 35 kan dat ook nog prima. Maar er gaat een moment komen dat het simpelweg ook niet meer kan. En dat moment voelde ik ineens dichterbij komen.

Toen ik me eenmaal bewust was van dat besef, ging ik zitten wachten. Gingen mijn hormonen met me aan de haal misschien? Zag ik ineens overal kinderwagens waar ik een blik in wilde werpen? Nope.

Opnieuw veel met JW gepraat. Hij voelde ook nog steeds niet zonodig de behoefte om zich voort te planten. We hadden het toch prima zo?

En dus gingen we lijstjes maken. Misschien kwamen we er op de rationele manier wel uit. Gewoon een lijstje maken met voors en tegens van kinderen. Een beetje in de trant van ‘ze huilen en zijn handenbinders maar je krijgt er zo veel voor terug.’ Maar wat dan? Achteraf hebben we hier trouwens best hard om moeten lachen 😉

Russisch roulette

Oké, ik had dus nog altijd geen rammelende eierstokken en ook puur rationeel gezien geen goed argument om te proberen een kind te krijgen.

Op dat moment kwam een collega met een suggestie. ‘Waarom ga je er niet gewoon voor? Als het niet lukt, heb je een prima leven maar lukt het wel dan heeft het misschien zo moeten zijn.’

Ik had daar toch wel een paar bezwaren tegen. Om te beginnen leek het mij nogal op Russisch roulette met een kind als inzet. En verder geloof ik wel erg in het feit dat er dingen op je pad komen zodra je daar aan toe bent, maar het idee van de lotsbestemming (‘dan heeft het zo moeten zijn’), riep bij ons toch ook wel wat weerstand op.

En toch gingen we er voor

Maar nog altijd kan ik niet zeggen waarom. Ik die altijd alles wil verklaren of op zijn minst een goede reden wil hebben om iets te doen of te laten, sprong volledig in het diepe. Met JW samen uiteraard want gelukkig hebben wij deze weg samen heel harmonieus bewandeld.

Vier maanden later had ik een positieve zwangerschapstest in handen. En weet je wat nu het gekste van alles is? Vanaf het moment dat ik die streepjes zag oplichten, heb ik mezelf moeder gevoeld. Bam! Weg twijfels.

En zo vertelde ik op mijn 40e verjaardag aan onze familie dat er gezinsuitbreiding kwam. Ik geloof niet dat ik ooit meer verbazing bij elkaar gezien heb. Nu kon mijn moeder dus weer aan kennissen vertellen dat ze opnieuw oma werd. Als mensen dan vroegen of mijn zus een derde kreeg, kon zij eindelijk zeggen: ‘Nee, ons Kristel is zwanger.’

Inmiddels zijn we 3 jaar verder

Sinds Kiki er is, of nee, eigenlijk al sinds mijn zwangerschap, heb ik geen nanoseconde meer getwijfeld. Natuurlijk denk je als je zwanger bent onder invloed van hormonen wel eens: ‘Als ik het maar kan’. Maar eigenlijk heb ik sindsdien een soort oerweten gehad. Natuurlijk kan ik het. Natuurlijk kunnen wij het. Mede daarom heb ik ook ontzettend kunnen genieten van mijn zwangerschap. Juist in de wetenschap dat ik al wat ouder was en het daarom wel bij 1 kind zou blijven, hebben we alles heel bewust meegemaakt.

Mensen vragen me weleens: ‘Als je toen wist wat je nu weet, zou je dan eerder aan kinderen begonnen zijn?’ Maar dat denk ik niet. Zeker, het zou ‘handiger’ geweest zijn. En wie weet hadden we er dan misschien wel meer gekregen. Maar ik zou er eerder ook absoluut niet klaar voor geweest zijn.

Ga ik nu weer even genieten van mijn dochter.

PS ‘For obvious reasons’ hebben we op Kiki’s geboortekaartje de volgende spreuk gezet:

Verre reizen zijn bijzonder
maar wie had ooit gedacht
dat het allermooiste wonder
gewoon thuis op je wacht?