Kinderen zijn niet alleen maar leuk

There I said it! In de tijd dat wij nog bewust kinderloos waren, dacht ik dat er eigenlijk nauwelijks iets wél leuk kon zijn aan kinderen. Andere ouders zeiden natuurlijk dat dat wel zo was, maar dat was wel vaak in een bijzin als ‘maar je krijgt er ook veel voor terug’ als ze eerst wat negatiefs hadden genoemd.

Nu na ruim 3 jaar moet ik wel erg om onszelf lachen. We vinden het namelijk geweldig. What were we thinking? Toch is natuurlijk niet alles alleen maar leuk aan kinderen. Daar gaat dit artikel van vandaag over.

Wat er wel leuk is

Het meeste is dus gewoon geweldig. Dat je kind je een spiegel voorhoudt waarin je veel van jezelf terugziet bijvoorbeeld. Of dat je zelf weer onbevangen naar de meest gewone dagelijkse dingen leert kijken. En al die kleine momenten waarop je kroost iets leuks/grappigs/slims/liefs/etc. doet of zegt zijn hartstikke leuk. Ik kan alinea’s wijden aan wat er wel leuk is, maar dat wordt zo’n gedweep waar vast niemand op zit te wachten.

Wat vind ik dan niet leuk?

En in plaats van ‘niet leuk’ mag je ook gerust het woord ‘lastig’ lezen. En let wel: ik bedoel het zeker niet als klagen. Als ik dit van tevoren wist had ik er nog steeds voor getekend. Ik heb weleens een artikel gelezen van een moeder die spijt had van haar kinderen. Wat ver-schrik-ke-lijk lijkt dat me zeg. Dan is wat nu volgt echt alleen maar geneuzel. Edit: wat nu volgt IS alleen maar geneuzel 😉

Eten

Een Bourgondiër als ik eet natuurlijk graag en veel en trekt ook graag ruim de tijd uit voor een maaltijd. Dat gaat dus niet echt meer met een kind. De eerste twee jaar was ik nog dolgelukkig dat Kiki alles at en lustte maar dat stopte ineens toen ze een jaar of twee was. Sindsdien zijn vooral de warme maaltijden niet leuk meer. O, wij maken er zeker geen strijd van. Als ze niet wil eten dan eet ze maar niet. Ik maak me ook niet bijzonder veel zorgen over haar weigering om ’s avonds te eten. Ze groeit goed en is nooit ziek dus ze zal er niet echt onder lijden. En van andere ouders weet ik dat dat wel weer komt. Ooit. Maar echt gezellig en rustig samen ’s avonds eten zit er dus meestal niet meer in. Daarom geniet ik er ook dubbel van als we eens een avondje samen uit gaan eten. En soms kook ik pas voor ons tweetjes als Kiki al in bed ligt.

Verantwoordelijkheid

Gelukkig sta ik (volgens mijzelf dan) nog op dezelfde manier in het leven als voor Kiki’s geboorte. Ik ben een redelijk optimistisch mens, niet bijzonder onzeker en ga verantwoordelijkheden nooit uit de weg. Maar wat een verantwoordelijkheid is een kind zeg! Opvoeden alleen al is natuurlijk een hell of a job maar daar maak ik me niet eens zo druk om. Ik weet gewoon dat wij net als iedere ouder fouten zullen maken en dat we met liefde, aandacht en door naar ons gevoel én gezonde verstand luisteren best een eind zullen komen.

Met verantwoordelijkheid bedoel ik meer dat het nooit weg is. Je kunt het kind niet ‘uit’ zetten. Er is voor altijd een plekje in je hoofd en hart dat om aandacht vraagt. Dat er gewoon altijd is. Zelfs als het kind fysiek naar school of uit logeren is, dan ben je toch nooit meer zo onbezorgd als vroeger. Ik tenminste niet.

Eerst echtgenoot of eerst moeder?

Toen wij nog geen kinderen hadden, keken wij altijd wat raar op als mensen bij thuiskomst eerst aandacht hadden voor hun kind en daarna pas voor hun partner. Dat doe je toch niet?

O jawel hoor! Dat doen wij nu ook. Ik vind dat wij nog behoorlijk moeite doen om het kind niet alles te laten bepalen en dat dat ook behoorlijk goed lukt. Maar ook wij vragen bij thuiskomst eerst aan Kiki hoe haar dag geweest is en daarna pas aan elkaar. En als wij zelf over grotemensendingen willen praten dan moet dat toch echt wachten tot na kinderbedtijd. En zo erg is dat eigenlijk helemaal niet. Zolang je maar in de gaten houdt dat je ook partner bent en niet alleen maar ouder. Maar lastig is het soms wel.

Valt toch wel mee?

En eigenlijk is dat wel alles. Ik mopper niet over sociale contacten die minder worden of zo. Ons kind gedraagt en ontwikkelt zich normaal waardoor we geen zorgen hebben. Ze is gezond en heeft zelfs nog bijna nooit een dokter gezien. Ik heb nog steeds de leukste man van de wereld die ik alleen maar meer ben gaan waarderen dus kortom: als dit alles is, dan vind ik het prima.

Nou hoor ik alleen steeds vaker om me heen zeggen: “Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen.” Ik hoop dus maar dat we daar op een natuurlijke manier in meegroeien en dat ik niet over 10 jaar met weemoed naar dit artikel hoef te linken.

Heb jij nog dingen die je minder leuk vindt aan kinderen? Of gewoon lastig? Deel ze gerust!