Aan het begin van het jaar was ik lekker aan het werk. Ik blogde veel, had leuke opdrachten voor Kristaalhelder, begon met het opzetten van een online training en kreeg een grote opdracht bij een semi-overheidsinstelling. En toen kwam Corona.
Alle weken dat Kiki thuis was van school heb ik ook niet of nauwelijks gewerkt. Die grote opdracht werd on hold gezet, wat me op dat moment natuurlijk helemaal niet verkeerd uitkwam. En ik hield me de hele dag bezig met juf en mama zijn. Het leven was simpel en overzichtelijk. Ja ook wel wat saai maar het had ook zo z’n voordelen .
Toch is Kiki nu alweer een dikke maand ‘gewoon’ naar school maar desondanks kom ik niet meer in een normaal werkritme. Het ontbreekt me aan zin, energie en inspiratie. Op een of andere manier ben ik wel hele dagen druk maar voor mijn gevoel gaat iedereen ’s ochtends de deur uit op weg naar Belangrijke Banen en blijf ik …. Ja wat blijf ik eigenlijk. Achter of zo.
Ik heb sterk het gevoel dat ik op een soort keerpunt beland ben. Of dat ik even weer moet herijken. Wat is belangrijk voor mij in mijn zakelijk en persoonlijk leven? De afgelopen maanden stonden vooral in het teken van thuis de boel draaiende houden. Natuurlijk is dat een zinvolle en bevredigende taak maar toch knaagt het dat ik niet ‘meer’ deed.
Toen we het zelfs eens met Kiki over onze – zeker op dat moment – toch wat traditionele rolverdeling hadden en uitlegden dat papa en mama allebei een Belangrijke Taak hadden, leek ze de taak van papa toch wel wat belangrijker te vinden want ‘als papa geen geld verdient, kunnen we geen leuke dingen doen.’ Say what? Begint dat nu al op deze leeftijd. Maar evengoed bleef ik toch weer even achter met het idee ‘Zie je wel, als je geen geld in het laatje brengt, tel je toch minder mee.’
Ach en misschien moet ik wel even herijken. Of gewoon vakantie houden. Of is het een neveneffect van de nu toch wel snel naderende overgang dat ik ineens weer zo de behoefte heb om ‘iets zinvols’ te doen. En begrijp me goed: als je me vraagt of ik een zinvolle dagbesteding heb, dan zeg ik met mijn verstand volmondig ja. Ik heb maar 1 kind en dat ene kind is na deze laatste schoolweek in groep 2 zelfs al geen kleuter meer terwijl ik voor mijn gevoel sinds haar geboorte pas 1 keer met mijn ogen geknipperd heb. Dus dat kind zien opgroeien en er veel voor haar kunnen zijn, zeker in deze onzekere tijden, is me heel veel waard. Maar naast mama ben ik natuurlijk nog meer. Alleen dat ‘meer’ krijgt al een tijdje te weinig aandacht.
En dus ga ik daar de komende vakantieweken eens goed over nadenken. Zodat ik als die kleine aap straks weer naar school gaat, ook met frisse moed weer wel op gang kom. Waar dat dan ook mee is. En herhaal ik in tussentijd wat ik de afgelopen jaren meer dan ooit gezegd heb (alleen in een andere context): ‘het is een fase.’
Fijne vakantie en als dit gemijmer herkenbaar voor je is – of juist helemaal niet – laat dan gerust een reactie achter.
Volg mij ook op social media!
2 reacties
Precies wat je zegt: Corona heeft gezorgd voor een vreemde tijd. Misschien vergeten we dat soms even als alles weer enigszins ‘normaal’ lijkt te worden.
Fijne vakantie!