Al sinds Kiki naar het kinderdagverblijf gaat, zit ik daar in de oudercommissie. Voor mij was dat een hele interessante manier om meer te weten te komen over kinderopvang in het algemeen en haar kinderdagverblijf in het bijzonder.
Laatst was er een pittige discussie tussen de oudercommissie en de directie over de opvang van zieke kinderen. Daardoor realiseerde ik me maar weer eens hoe ouders soms in een spagaat zitten als het op de opvang van hun kind aankomt.
Wat was er aan de hand?
Begin dit jaar is er een flinke griepepidemie geweest. Dat had ook zijn weerslag op het kinderdagverblijf. Er waren veel kinderen en leidsters ziek. Op een gegeven moment kregen alle ouders de mededeling dat ze kinderen die niet fit waren niet meer naar het kinderdagverblijf mochten brengen. De discussie richtte zich vooral op de vraag wat ‘niet fit’ betekent. Er speelden nog wat andere dingen mee maar laat ik het beperken tot waar het in de kern om draait: wat doe je met je zieke kind als je zelf moet gaan werken?
Ik schrok van de houding van veel ouders
Laat ik het anders zeggen: in de discussie die volgde werd ouders ook om hun mening gevraagd. Gelukkig waren de meeste ouders wel van mening dat een ziek kind niet op de opvang thuishoort maar gewoon thuis hoort te zijn bij een van de ouders. Op die manier krijgen zowel zij als de gezonde kinderen op het kinderdagverblijf allemaal de aandacht die ze verdienen en nodig hebben.
Maar dat bleek niet de praktijk te zijn
Als oudercommissie spraken wij met een aantal leidsters. Die vertelden over situaties die zij in de praktijk meemaakten. Ik noem er een paar als voorbeeld.
Op maandag wordt het kind ziek op de creche waarna de ouder gebeld wordt met het verzoek om het kind op te komen halen. Op dinsdagochtend brengen de ouders het kind weer onder het motto ‘we denken dat het wel weer gaat.’ Helaas, ook op dinsdag moet een van de ouders het kind weer komen halen. En wie nu denkt dat daar de kous mee af is: zo ging het dus 4 dagen achter elkaar.
Of dit voorbeeld: ouders brengen hun kind met de mededeling dat het kind niks mankeert en zich kiplekker voelt. Als de leidster een uurtje later de luier verschoont, treft ze daar resten van een zetpil paracetamol aan.
En wat te denken van het volgende voorbeeld: een ouder heeft blijkbaar op het werk al vaak moeten verzuimen en de leidinggevende is het een beetje beu. De leidster van het kinderdagverblijf moet de leidinggevende vervolgens zelf bellen om hem of haar te overtuigen van het feit dat het kind toch echt ziek is en door de ouder opgehaald moet worden.
En dan is er nog een ander voorbeeld. Bij de intake krijgen ouders de vraag wat ze willen dat het kdv doet als hun kind zich niet lekker voelt. Een ouder heeft op het formulier letterlijk ingevuld ‘112 bellen.’
Ik vind dat dus allemaal best schokkend.
In de tijd dat ik zelf nog als leidinggevende werkte, maakte ik het ook best vaak mee. Er stond dan weer een moeder aan mijn bureau die meldde dat ze moest gaan omdat ze haar zieke kind op moest gaan halen. Als leidinggevende baal je daar best van. Zeker als het vaker gebeurt. En meestal was het ook de (parttime werkende) moeder die de klos was en nooit de vader want ‘die kon geen vrij krijgen.’
In hoeverre kun je nog keuzes maken?
Nu zou ik kunnen zeggen dat wij het relatief makkelijk hebben. We zijn immers allebei zelfstandige en kunnen misschien makkelijker schuiven met onze tijd als er een noodgeval is. Maar toch rekenen er soms ook klanten gewoon op ons. En wij hebben verder ook geen vangnet in de directe omgeving qua opa’s en oma’s en ooms en tantes dus wij moeten ook zelf onze verantwoordelijkheid gewoon nemen. Maar wat als je allebei voor een werkgever werkt die misschien niet zo flexibel is? En zeker niet als je al voor de zoveelste keer weggeroepen wordt? De eerste paar jaar heb ik bewust niet of nauwelijks gewerkt om er voor Kiki te kunnen zijn. Maar ik realiseer me natuurlijk ook dat niet iedereen dat kan. Of misschien wel zou kunnen maar toch ook veel waarde hecht aan het grote huis, de tweede auto of de buitenlandse vakantie. Dilemma’s, dilemma’s.
Mijn mening
Ik dacht in eerste instantie dat de voorbeelden die ik hierboven noemde eerder uitzonderingen waren. Maar na navraag op andere kinderdagverblijven blijkt het eerder een trend dan een incident te zijn. Misschien vind ik dat nog wel het meest schokkende. In mijn optiek ben jij als ouder namelijk primair verantwoordelijk voor het welzijn van je kind. En wentel je die verantwoordelijkheid niet af op een kinderdagverblijf.
Wat vind jij? Heb jij wel eens echt in de spagaat tussen werk en een ziek kind gezeten? Of heb jij zelf heel bewuste keuzes gemaakt om toch je verantwoordelijkheid zelf te kunnen nemen? En herken je iets in de voorbeelden die ik noemde? Ik ben zo benieuwd hoe andere ouders dat ervaren. Laat je het weten in de reacties?
Volg mij ook op social media!
3 reacties
Is een probleem van de regering vind ik.
Word je contract niet verlengd kun je een uitkering aanvragen.
Kun je als ouder niks aan doen
Ik had zelf ook een kind dat meer ziek was als beter
Nog geen 6 weken geleden. Ik werkte ‘s avonds met nog een vaste collega en een nieuwe flexer, die alles nog moest leren kennen bij ons. Mn man belde, onze jongste ( toen nog geen 6 maanden) werd toch opgehaald met de ambulance. Benauwd en niet willen eten/ drinken door verkoudheid. Mn vaste collega zei: ga! Ik zei: nee, joh dan sta je eigenlijk alleen. Uiteindelijk ben ik wel gegaan, maar nog steeds voel ik me rot hierom.
Ook in de dagen daarna weinig kunnen werken, kleine man lag totaal 10 dagen in het ziekenhuis.
Wel alle begrip gehad op mn werk, diensten aangepast. Want naar t kdv is geen optie als ie zo ziek is, en oma durft ook niet aan. Ik
geef haar geen ongelijk hoor… maar toch.. die spagaat tussen werk- en kids voel ik nog steeds.
Wij hebben ook geen breed netwerk van oppasgeschikte mensen om ons heen. Maar ik werk in de zorg en m’n man in het onderwijs. Helaas geen banen waarbij je makkelijk weg kunt