Laatst schreef ik al eens een artikel over de sterrenrestaurants waar ik geweest ben. Dat je als restaurant geen ster hoeft te hebben om je gasten toch een onvergetelijke avond te bezorgen, bewijst restaurant De Rozario in Helmond. Ik at hier laatst met Jan-Willem en goede vrienden en deel graag mijn ervaring.
De Rozario?
Yep. De Rozario. Aangezien de chef van De Rozario Jermain de Rozario is. Als je zo’n mooie achternaam hebt, hoef je ook niet lang na te denken over je bedrijfsnaam lijkt me. Het verhaal achter Jermain de Rozario is wel de moeite waard. Na een aantal losvaste baantjes waaronder die van vuilnisophaler, komt de jonge Jermain terecht in de keuken van tweesterrenrestaurant De Lindehof in Nuenen. Onder de leiding van Soenil Bahadoer schopt hij het daar tot chef. Een echte autodidact of self made man dus. En hoewel ik veel respect voor vuilinisophalers heb, ben ik toch blij dat Jermain uiteindelijk in de keuken beland is. Naar mijn bescheiden mening is hij daar namelijk behoorlijk goed op zijn plaats.
Algemene indruk
De Rozario is mooi ingericht. Het is er licht en ruimtelijk. Tegenwoordig benutten de meeste restaurants letterlijk iedere vierkante centimeter waardoor je af en toe bijna bij je buurman op schoot zit maar dat is bij De Rozario zeker niet het geval. De lange banken zien er uitnodigend uit en zitten bovendien lekker genoeg om het de hele avond op uit te houden.
Kijk vooral eens op de site van De Rozario voor een sfeerimpressie.
De ontvangst is heel hartelijk. De middag voorafgaand aan ons bezoek werd er bovendien nog gebeld met degene uit ons gezelschap die gereserveerd had met de vraag of er nog sprake was van allergieen of dieetwensen. Heel attent!
Het enige wat nog niet top is, is de akoestiek. Je moet – zeker als de zaak vol zit – best wat moeite doen om je tafelgenoten goed te blijven verstaan. Jermain vertelde dat ze druk bezig zijn om dat te verbeteren dus dat komt in de nabije toekomst vast helemaal goed.
De bediening
De bediening is prima. Vaak zie je dat bediening ofwel heel formeel correct ofwel heel informeel en joviaal is. De zwarte brigade van De Rozario combineert een correct optreden met een grapje tussendoor. Ik noem het maar informeel correct. En dat is erg prettig om te ervaren. De dame die de wijnen inschonk vertelde dat zij niet de vaste sommelier is, maar wel voor sommelier studeert. Aangezien ik zelf ooit aan mijn wijnbrevet ben begonnen (maar het proeven leuker vond dan de theorie over terroir en gisting) vond ik het top om te horen hoe enthousiast zij over de wijnen vertelde. Natuurlijk is dat wel deels ingestudeerd maar als we doorvroegen over een bepaalde wijn of iets meer wilden weten, gaf ze daar ook heel vakkundig antwoord op.
Tijdens ons diner is ons twee keer de vraag gesteld ‘Wat was het minste tot nu toe?’ Een keer gebeurde dat door iemand van de bediening en een keer door de chef zelf. Voor mij was dat een duidelijk teken van ambitie. En bovendien verrassender dan de standaard vraag of het gesmaakt heeft. Als je vraagt naar wat er beter kan, kun je ook daadwerkelijk verbeteren. Dingen die dan al goed zijn, probeer je op hetzelfde niveau te houden en dingen die mensen noemen als verbeterpunt, pak je dan actief op.
Buiten de al genoemde akoestiek, hadden wij overigens geen klachten. Hooguit dat er wat veel tijd tussen de tweede en derde gang zat. De voor deze gang ingeschonken wijn hadden we al bijna op voordat het eten kwam. Maar als dat nou het ergste is. De wijn werd bijgeschonken en we waren in fijn gezelschap dus who cares?!
Het eten
Want daar draait het uiteindelijk toch allemaal om nietwaar?
Bij De Rozario kun je kiezen uit een aantal verschillende menu’s en een beperkte a-la-cartekaart. Wij gingen voor een zesgangendiner met bijpassend wijnarrangement. Uiteindelijk wilden we na de laatste gang toch ook nog wel wat kazen proeven en zo hadden we alsnog het zevengangendiner.
Na een glas Pommery champagne (mensen die mij kennen weten dat champagne zo’n beetje het enige is waar je mij ’s nachts voor wakker mag maken) kon het feest beginnen.
Amuse
Gado gado/atjar tjampoer/nasi goreng
Dat was een fijne knipoog naar de Indonesische keuken om mee te beginnen.
Voorgerecht
Perfect gegaard eitje met een crème van peterseliewortel, schuim van aardappel en truffel, witlof/roodlof paddestoel saus van knolselderij.
Dat eitje! Nooit gedacht dat je nog eens zo enthousiast zou kunnen worden van een eitje;-)
Eerste tussengerecht
Krokant gebakken zwezerik, parelcouscous aangemaakt met bloemkool. Schuim van bloemkool met koffie. Gelei van gepofte knoflook.
De zwezerik smaakte prima maar wat ik het meest verrassend vond was de toevoeging van koffie. Een uitgesproken smaak die je niet snel in deze smaakcombinatie zou verwachten maar toch heerlijk was.
Tweede tussengerecht
Rendang, dun gesneden coquille, ziltige plantjes, knolselderij en schuim van kokos en sereh.
Een van mijn favorieten van de avond. Verfijnd en toch lekker pittig. Alsof er een engeltje over je … Je begrijpt me wel.
Hoofdgerecht
Wilde eend, puree van pastinaak en witte chocolade, gerookte amandel, wortel, paddestoel en saus van knoflook en laurier.
Natuurlijk, het is wildseizoen. Al leerde ik later pas dat wilde eenden al vanaf half augustus bejaagd mogen worden maar dat terzijde. Ik hou erg van eend. Deze was lekker mals en smaakte heerlijk. Heb ik al gezegd dat alles heerlijk was? 😉
Pre-dessert
Gebakken ganzenlever, gekarameliseerde banaan, blauwe bessen, ijs van blauwe bessen en crumble van noten.
Misschien ben ik dan toch meer een culinaire nitwit dan ik dacht maar ik heb dus nog nooit ganzenlever in combinatie met ijs gegeten. Ook de term ‘verrassende combinatie’ heb ik in dit artikel al eens eerder genoemd nietwaar. En was het lekker? Ja! Het was zelfs zo lekker dat ik er pas aan dacht om een foto te maken toen ik het gerecht al min of meer verkracht had.
Dessert
Crème van gecondenseerde melk. Schuim van boterbabbelaar. Gesuikerde noten. Ananas van de big green egg, gebrande boter en popcorn van buikspek.
Als ik in een restaurant moet kiezen tussen een voorgerecht of een extra tussengerecht en een dessert, laat ik het dessert standaard staan. En ook thuis eten wij zelden een toetje. Ben ik even blij dat er nu voor mij besloten werd. Nou ben ik ook gek op ananas dus daar scoor je bij mij al snel punten mee. Maar die smaakcombinatie weer! Dit anti-toetjesmens vond het dessert misschien nog wel het lekkerste van de avond. Heel misschien dan want ik kan maar moeilijk kiezen.
PS Ook hier kon ik me niet inhouden en ontbreekt er dus een hapje op de foto 😉
Kaas
Gedurende de avond hadden wij al een aantal keer gezien dat de deksel van de kaaswagen werd gehaald. Of eigenlijk nog meer: geroken. Dus besloten we spontaan om ons zesgangendiner nog met kaas uit te breiden. En ook de kazen waren prima. Ik heb wel eens kazen gegeten die lekkerder of meer bijzonder waren maar ze smaakten evengoed uitstekend en de presentatie was ook top.
Gelukkig hebben we de foto’s nog!
Eigenlijk vind ik het altijd nogal genant om in een restaurant je eten te fotograferen. Heb je een keer de ultieme gelegenheid om die smartphone eens uit te laten … Maar ja, die herinnering wil je toch vasthouden he? Nadeel is wel dat de kwaliteit van de foto’s meestal niet zo top is. Excuus daarvoor. Wil je een betere impressie van de gerechten van De Rozario? Kijk dan vooral hier eens.
Conclusie
The day after schreef ik op Facebook dat wij volgens mij toch niet echt culinaire nitwits zijn maar dat het lang geleden was dat ik zo lekker heb gegeten. En dat vind ik nog steeds. Alles klopte. De gerechten die zonder uitzondering ware kunstwerkjes waren, de creatieve smaakcombinaties, de wijnen die perfect bij de gerechten pasten, de persoonlijke aandacht, de entourage. Nou ja, alles dus.
De taxichauffeur die ons naar De Rozario bracht, ‘waarschuwde’ al: bij De Rozario ga je een avondvullend programma tegemoet. En dat klopte: we waren er om 7 uur en gingen pas tegen half 1 de deur weer uit.
Natuurlijk is zo’n avond een kostbare aangelegenheid maar o, o, wat een feestje als je dan eens in de zoveel tijd zo lekker kunt eten.
Als ex-Helmonder heb ik zelf vaak genoeg de hardste grappen over Helmond gemaakt maar dat Helmond een culinaire hotspot rijker is, dat is zeer zeker geen grapje.
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.