Voor degene die nu misschien denkt: ‘Wat? / Echt? / Het zal toch niet? …… of wat voor variant dan ook: wees gerust. Dit is geen ludieke manier om aan te kondigen dat we een tweede kind krijgen.
Zo. Nu die kou vast uit de lucht is, kan ik aangeven waar dit artikel dan wel over gaat.
Vriendjes die broertjes of zusjes krijgen
De afgelopen tijd heb ik best wel eens de vraag gekregen of wij nog niet toe zijn aan een tweede kind. Op zich is het ook best logisch. Kiki is nu 3 en haar vriendjes op het kinderdagverblijf krijgen broertjes en/of zusjes. Dan is het niet zo vreemd dat er af en toe eens een moeder terloops (voor zover zoiets terloops kan) vraagt of wij nog een tweede kind zouden willen.
Te oud?
De eerste keer dat ik de vraag kreeg, stond ik behoorlijk te schutteren. Uiteindelijk mompelde ik maar wat over ‘leeftijd’ en ’te oud’. Sindsdien heb ik het leeftijd-argument nog wel een paar keer van stal gehaald en dat vind ik eigenlijk best stom.
De duvel is oud!
Het feit dat wij geen tweede kind willen, heeft namelijk niets met mijn leeftijd te maken. Of maar heel weinig in ieder geval. Natuurlijk was ik 3 jaar geleden ook al aan de late kant maar ik denk dat ik een zwangerschap en bevalling gehad heb, waar menig 30-jarige onmiddellijk voor zou tekenen. En ik voel me zowel fysiek als mentaal ook 10 jaar jonger dan mijn werkelijke leeftijd.
De waarheid is heel simpel:
Wij vinden 1 kind namelijk voldoende. Ja, misschien is een groot gezin best gezellig en ja, broers en zussen kunnen ook veel aan elkaar hebben. Maar dat haalt ons niet over de streep. Er zijn jaren geweest dat mijn eigen zus en ik elkaar amper zagen dus dat een goede broer,- of zusrelatie niet vanzelfsprekend is, weet ik maar al te goed. En hoewel er heel veel gezinnen zijn die met een tweede kind nog completer zijn geworden, ken ik ook voorbeelden waar het tweede kind om wat voor reden dan ook een zorgenkind bleek te zijn.
Argumenten, argumenten
Verder telt ook mee dat wij vinden dat we een mooie drie-eenheid vormen met Kiki. Alles is makkelijk en overzichtelijk. We kunnen haar in materieel opzicht alles geven. En ja, ik weet wel dat een gezin met 6 kinderen ook niet per se iets te kort hoeft te komen op dat vlak.
Ik heb ook weleens het argument gehoord dat je egoïstisch zou zijn als je maar 1 kind wilt. Ach, in de tijd dat wij nog bewust kinderloos waren, hoorden we dat argument ook al maar dan in een andere vorm.
Maar niet alles is te beargumenteren
Dat heb ik wel gemerkt toen wij indertijd tegen alle verwachtingen in (en vooral die van onszelf!) besloten om überhaupt een kind te willen. Uiteindelijk moet je in dit soort gevallen doen wat goed voelt en wat bij jou past.
Dus, de moraal van dit verhaal: ik gun iedereen die dat graag wil van harte een gezin met meerdere kinderen maar zelf ben ik helemaal gelukkig en tevreden met mijn ene kind.
Volg mij ook op social media!
4 reacties
Heeeeeeel herkenbaar! Het lijkt soms wel dat je jezelf moet verantwoorden voor het feit dat er “MAAR” 1 kind is. Wij zijn ook heel gelukkig met 1 kind bewuste keuze!
Liefs Katja
Kun jij me uitleggen wat er egoïstisch is aan ‘geen kinderen willen’? Ik heb dat nooit begrepen, in de verste verte niet. Is heb bijvoorbeeld ook egoïstisch dat ik geen varaan wil? Of dat ik kies voor een bestaan zonder broekrokken?
Fijn om te horen Katja! Vooral dat het dus blijkbaar voor meer mensen herkenbaar is. En tja, je moet je tegenwoordig blijkbaar overal voor verantwoorden 😉
Ja dat kan ik uitleggen al heb ik de uitleg ook nooit begrepen 😉 Blijkbaar vinden sommige mensen het egoistisch als je geen kinderen wilt omdat je dan alleen maar met jezelf bezig zou zijn. Alleen met je eigen geluk en je eigen (vaak materiële) genoegens. Dat dus. Maar nogmaals, ik snap het ook nog altijd niet. Maar eh, vind je een bestaan zonder varaan of broekrokken eigenlijk ook niet een beetje een leeg bestaan? 😉